چرا به شفقت به خود نیازمندیم؟

∴ شفقت به خود ∴

ما به شدت به مهربانی و شفقت نسبت به خود نیازمندیم، چون زندگی سخت است.

مهربانی نسبت به خود، یکی از ظرفیت های ما انسان هاست که در گونۀ ما تکامل یافته و بدان وسیله می توانیم رنج هایمان را تسکین دهیم و شجاعت لازم برای رویارویی با سختی های زندگی را کسب کنیم.

ما می توانیم ریشه های شفقت را در تمایلی که به آرام شدن در حضور دیگران داریم پیدا کنیم. همچنین می توانیم ریشه های آن را در توانایی خود برای نگهداری یک پایگاه امن ببینیم.

پایگاهی که می توانیم از آن استفاده کرده و با موقعیت‌های دشوار کنار بیاییم و به سمت ارزش های خود حرکت کنیم.

چرا انسان نیازمند شفقت به خود است؟

بزرگان سنن شفابخشی معنوی شرقی، معتقدند که شفقت واقعاً می تواند ذهن ما را تغییر دهد و مطالعات رفتاری و تصویربرداری عصبی نیز از این مشاهده ها، حمایت می کنند.

یافته های علمی نشان می دهند که تجربۀ مهربانی و شفقت از سوی دیگران، اثر آرام بخش روی ما دارد.

هنگامی که به خاطر شرایط ترسناک یا اندوهبار، ناراحت و نگران هستیم، دوست داریم به سمت شریک عاطفی یا دوستان و خانوادۀ خود برگردیم تا از آنها حمایت و توجه دریافت کنیم.

آنها به دقت به سخنان ما گوش می دهند، احساسات ما را بدون قضاوت می پذیرند و تصدیق می کنند و به ما اطمینان می دهند که هر کاری از دستشان بربیاید، برای کمک به ما انجام می دهند.

ما در سایۀ این دانش که آنها مراقب ما هستند، ما را محکوم نمی کنند و با ما مهربان هستند، ایمن و راحت می شویم.

آیا شفقت به خود را می توان از درون خود تولید کرد؟

نکتۀ بسیار مهم این است که در روانشناسی، علم مربوط به درمان شفقت به خود ثابت کرده است که شفقت و مهربانی را می توان از درون تولید کرده و به سمت خود هدایت کرد. این شفقت به خود در ما انعطاف پذیری روانی ایجاد می کند.

یا به عبارتی باعث می شود که ما در کشمکش با اضطراب ها و سختی های زندگی، توانایی مطابقت و سازگاری بیشتری پیدا کنیم. شفقت به خود به ما اجازه می دهد تا فضایی برای مواجهه با احساسات درد و پیچیدگی هیجانات، پیدا کنیم.

این کار ممکن است دردناک و پیچیده باشد، اما زمانی که از عمق جان و از صمیم قلب بخواهیم و تلاش کنیم که نسبت به خود، مهربان، یاری بخش، حمایت گر و پذیرا باشیم، تا زمانی که در حال انجام این کار هستیم، تحمل بهتر و بیشتری روی ناراحتی های خویش و کنترل بیشتری روی رفتارها و تصمیمات خود، خواهیم داشت.

بخشی از کتاب «جادوی عشق به خویش»